‘Pak jij nu alweer een Mars, Margret?’
‘Hoezo, alweer?’ Margret likt haar vingers af.
‘Ik neem aan dat die wikkel daar ook van jou is.’ Ben wijst naar de keukentafel.
‘Nou en?’ Margret grist de wikkel van tafel en gooit hem in de prullenbak.
‘Mij maakt het niet uit, maar ik hoor je steeds klagen dat je kleren niet meer passen, dus.’
‘Dat komt door de overgang, hoor.’
‘Natuurlijk schatje. Alles komt door de overgang.’ Ben staat op en zet de tv uit. ‘Ik snap echt wel dat de overgang veel met je lijf doet, maar als jij het vol blijft stoppen met zoete rommel en niet beweegt dan zal het er zeker niet beter op worden.’
‘Alsof jij er nog zo lekker uitziet.’
‘Nou.’ Ben trekt zijn trui op en laat zijn buik zien. ‘Ik ben hier toch niet ontevreden over.’
‘Niet bepaald een wasbordje.’
‘Nee, maar dat is niet nodig.’ Ben rolt met zijn buikspieren en kijkt trots. ‘En volgende week begin ik met boksen.’
‘Boksen?’ Margret trekt haar neus op. ‘En hoezo weet ik dat niet?’
‘Ja, ik heb me opgegeven voor ‘Boks Fit’ Daar heb ik zo’n zin in.’
‘Ben je dan gestopt met de fitness?’
‘Nee, daar stop ik niet meer mee. Dat boksen ga ik erbij doen. Waarom ga je niet een keer mee? Dan ga ik boksen en jij fitnessen.’
‘Nou, ik weet het niet hoor. Ik ben daar niet het type voor. Ik zie mezelf niet staan met mijn lijf tussen al die fitte jonge meiden in die blitse pakjes.’
‘Dat is helemaal niet. De meeste mensen zijn heel gewoon, net als wij.’ Ben slaat zijn armen om Margret heen en pakt een rolletje rugvet tussen zijn vingers. Ze geeft hem een por in zijn zij. ‘Ik ben zo bang dat ik weer een blessure krijg en weer een half jaar niets kan.’
‘Dan laat je je toch persoonlijk begeleiden door Anne. Zij heeft een heel goed zicht op wat jij aankunt en ze begeleidt je echt heel goed. Alleen als je haar al ziet, krijg je zin om te bewegen.’
‘Hoezo, krijg jij zin om te bewegen als je haar ziet?’
‘Jaloers?’ Ben lacht.
‘Ik denk dat ik inderdaad maar eens meega, dan kan ik je een beetje in de gaten houden.’ Margret knipoogt.
‘Hallo welkom, ik ben Anne.’
‘Margret Rooijakkers, hoi.’
‘Wat leuk dat je een proefles komt nemen.’
Ben heeft niets te veel gezegd. Anne’s energie werkt aanstekelijk. Als vanzelf gaat Margret rechtop staan en ademt diep in. Vanuit haar ooghoek ziet ze Ben de trap oplopen. Na een korte intake loopt Anne met Margret naar de apparaten om te beginnen. Anne wijst de doekjes aan om de apparaten te desinfecteren en legt uit hoe ze samen een schema kunnen maken. Margret ziet een paar bekenden op de loopbanden rennen en steekt haar hand op.
‘Ik denk dat ik na een halve minuut al dood neerval,’ zegt Margret. ‘Hoe oud zal ik zijn, voordat ik daar een kwartier op kan rennen?’
‘Net zo oud dan als je het niet kan,’ lacht Anne. ‘Probeer maar eens.’ Ze legt uit hoe het apparaat werkt en Margret gaat erop staan. Ze stapt en heeft niet door dat ze steeds harder gaat. ‘Dit is goed te doen,’ lacht ze.
‘Het is belangrijk om langzaam op te bouwen,’ Anne loopt naar een ander apparaat. ‘Zeker omdat je blessuregevoelig bent.’
‘Wat is dit?’ Margret kijkt naar een apparaat dat in een hoek staat. ‘Dit doet me aan het boek ‘Vijftig tinten grijs’ denken.’
Anne lacht. ‘Ja, dat hoor ik meer mensen zeggen. Er is geen enkele spier die niet moet werken op dat apparaat. Het heeft ook wel de bijnaam, the beast.’
‘Oh wat gaaf, mag ik op het roeiapparaat?’
‘Natuurlijk, ga je gang.’ Anne legt uit hoe het werkt en loopt naar een man, die haar hulp nodig lijkt te hebben.
Margret roeit alsof ze over echt water glijdt. De beat van de muziek dient als houvast voor een gelijkmatig tempo. De oranje muur geeft haar het gevoel dat ze de roeikampioenschappen aan het winnen is. Ze voelt hoe haar buik als een permanent vakantietasje steeds haar bovenbenen aantikt en stelt zich voor hoe het buikvet verbrand.
‘Wat is dit lekker,’ zegt ze als Anne weer naast haar staat. Anne corrigeert de houding van Margret een beetje om de kans op blessures te voorkomen. ‘Yes, zo gaat het nog beter.’
Margret trekt haar schouders even naar achter als ze naar het volgende apparaat lopen. Anne doet voor hoe ze het beste kan gaan zitten om de gewichten omlaag te trekken.
Margret knikt naar de man die naast haar op eenzelfde apparaat zit.
‘Ik ben Mehmet.’
‘Margret.’ Ze trekt de gewichten naar beneden terwijl ze naar opzij kijkt. ‘Woon jij niet in de Pastoorshof?’
‘Ja dat klopt.’ Mehmet kijkt verbaasd.
‘Ik ken jouw vrouw Aisha. We hebben samen ooit een kookcursus gedaan.’
‘Oh ja mijn vrouw kan heerlijk koken. Nu moet ik hier mijn buik een beetje minder maken.’ Mehmet wrijft over zijn buik.
‘Niet zoveel couscous eten Mehmet,’ lacht Margret.
‘Van couscous word je niet dik. Aisha leerde hier stamppot maken met een kuil jus. Vanaf toen een bolle buik.’
‘Haha, een kuil jus. Dat klinkt als erg veel. Ik denk dat jullie de verkleinwoorden nog moeten leren, Mehmet. Een kuiltje jus is meer dan genoeg. Dan zal je buik ook wel minder worden.’
Mehmet lacht.
‘Maar mijn buik is ook een bietje te dik hoor.’ Margret kijkt naar beneden.
‘Bietjes zijn ook lekker en gezond.’
‘Haha, een bietje is in Bergeijk een beetje.’
Mehmet fronst zijn voorhoofd.
Ben probeert de instructies van Jan te volgen.
‘Eén,’ zegt Jan luid. ‘Vier…vijf.’
Jan heeft uitgelegd wat de cijfers betekenen, maar Ben moet er nog teveel bij nadenken.
‘Drie,’ zegt Jan. Ben geeft een directe, daarna een linkse, meteen gevolgd door een rechtse.
‘Andere rechts, Ben.’ Jan lacht.
De benen van Ben raken in de war als hij een combinatie moet maken van een linkse hoek, een jab, een cross, een trap en een stoot.
‘Nu snap ik pas waarom Rocky zo aan zijn conditie moest werken en die trap op en af moest rennen. Ik ben kapot.’ Ben snakt naar adem.
‘Nog even volhouden, Ben.’ Jan gaat door. ‘Vier…vijf.’
De muziek die als een bol energie boven de groep mannen en vrouwen hangt, zweept hen op. Ben kijkt naar hen en wil met hen in dezelfde cadans komen. Voorzichtig herpakt hij zich en geeft een directe, gevold door een hoek en een trap.
‘Ik heb nog een lange weg te gaan,’ zegt Ben na afloop tegen Jan.
‘Je deed het heel goed. Het is in het begin wel zwaar, maar ik weet zeker dat dat heel snel goed komt met jou.’
‘Ik hoop het. Nu leek het een beetje op een ‘bijna dood ervaring’. Ben lacht. ‘Aan de andere kant voel ik nu al dat ik meer lucht heb.’
‘Zie je. Dat bedoel ik. Dat gaat helemaal goed komen. Als je er maar zin in hebt.’
‘Dat heb ik zeker, tot de volgende keer.’
Margret staat met een brede lach beneden op Ben te wachten.
‘Dit had ik jaren eerder moeten doen.’ Margret ademt diep in en stoot de lucht met kracht naar buiten. ‘Zo fijn. En jij?’
‘Ja gaaf. Wel pittig, maar als ik de cijfers van die combinaties onder de knie heb, moet je me eens zien.’ Ben stroopt zijn mouwen op. ‘Dus voor jou is het voor herhaling vatbaar?’
‘Echt wel. Anne geeft nuttige tips en ik heb vertrouwen in haar. Ze wil voor me wat echt goed voor me is en ze dringt niets op. En het was nog gezellig ook. Leuke club.’
‘En? Nu thuis weer in je onesie op de bank met een Mars en een zak chips?’
‘Wel in mijn onesie, maar die schranspartijen, die sla ik over.’
‘Sla is ook een lekkere groente. Sorry ik ving je gesprek op.’ Mehmet staat met zijn jas in zijn hand bij de uitgang.
‘Haha, deze sla is van overslaan. Dat betekent: niet meer doen.’
‘Ja sorry. Nederlands is nog een bietje moeilijk voor mij, dat moet ik nog beter leren. Maar jij moet meer groenten leren, dat is een bietje beter voor jou.’ Mehmet trekt zijn jas aan.
‘Kijk nou hoor je het eens van een ander.’ Ben steekt zijn duim op naar Mehmet.
‘Ik laat me wel begeleiden door Anne. Zij is ook gewichtsconsulent. Toch Anne?’
‘Jazeker en ik help je graag. De volgende keer gaan we samen kijken wat bij je past om weer een gezond gewicht te krijgen.’
‘Dag Anne.’ Margret zwaait.
‘Dag Margret. Welkom bij de club.’
‘Ik kan je amper bijhouden,’ roept Ben als hij Margret weg ziet fietsen.
‘Heerlijk, Anne heeft me weer in beweging gezet.’
‘Ik hoop dat het in alles doorwerkt.’ Ben knippert met zijn ogen en likt over zijn lippen.
‘Snel naar huis dan’ lacht Margret. ‘Ik heb nu in ieder geval veel meer in mijn mars.’