De kerkklok slaat zeven keer. Vera staat bij de kiosk en kijkt om zich heen. In de verte waaien donkere wolken richting Bergeijk. Vera checkt de app van Jeroen om te kijken of ze zich niet heeft vergist. Er staat echt zeven uur, hij zal zo wel komen. Ze had nooit durven dromen dat ze ooit een date met hem zou hebben. Dan voelt Vera een paar druppels en in enkele seconden valt het water met bakken naar beneden. Zonder aarzeling rent Vera naar Buon Gusto. Ze vindt het niet erg om alleen naar binnen te gaan, ze is er bekend. Vooral in de zomer zit ze graag op hun terras onder de boterlinde. Vera heeft nog nooit het gevoel gehad dat ze er niet met een leeg glas mocht zitten.
‘Hallo, welkom. Wat fijn dat je er bent,’ zegt Andrea met een Oostenrijks accent. ‘Ben je alleen gekomen?’
‘Mijn date is er nog niet. We hadden bij het kiosk afgesproken, maar…’ Vera wijst naar buiten.
‘Dat is een flinke bui. Gelukkig is het hier lekker warm. Waar wil je het liefst zitten? In de serre of binnen?’
‘Doe maar binnen, daar in dat hoekje bij die mooie foto’s, dat is een fijne plek.’
‘Prima, neem plaats. Zal ik je jas aannemen?’
Vera’s handen trillen als ze Jeroen appt dat ze alvast naar binnen is gegaan. Haar aandacht wordt getrokken door een stelletje dat naast haar zit. Waar ken ik haar toch van? denkt Vera. Ze heeft een bekend gezicht, maar haar kapsel is heel anders.
‘Als je alvast wat wilt drinken, dan geef maar een seintje.’ Andrea lacht. ‘Misschien weet je date de weg niet.’ Ze kijkt naar buiten.
‘Hij is hier wel bekend hoor, hij woont in de Bucht.’
Net als Vera op haar telefoon wil kijken, stapt Jeroen binnen.
‘Sorry dat ik zo laat ben.’ Jeroen staat een beetje ongemakkelijk naast het tafeltje. ‘Laten we elkaar maar niet omhelzen, of wel?’
‘Nee, laten we dat niet doen.’
‘Ik had een sollicitatiegesprek.’ Hij steekt zijn vinger op als seintje voor Andrea. ‘Dat liep een beetje uit.’
‘Wat leuk, waar heb je gesolliciteerd?’
‘Bij een groothandel in Eindhoven. Ik heb er een goed gevoel over.’
Andrea legt de menukaarten op tafel. ‘Kan ik jullie alvast een drankje inschenken? Ik heb ook nog een heerlijk aperitief.’
‘Oh ja, dat ken ik. Die prosecco met limoncello. Met dat takje verse tijm en blauwe bessen erin. Dat wil ik wel.’
‘Ik ook en daarnaast wil ik meteen aan de wijn,’ Jeroen stroopt zijn mouwen op. ‘Ik heb het gevoel dat ik wat te vieren heb.’
‘Ik doe mee.’ Vera recht haar rug. ‘Zullen we een fles nemen?’
‘Kijk, dat is nou een vrouw naar mijn hart. Geen halve maatregelen.’
‘Als jullie willen mogen jullie wel even in de wijnkast kijken.’ Andrea wijst naar een koeling vol met flessen wijn.
Dat laat Jeroen zich geen twee keer zeggen. Hij springt op en kijkt zijn ogen uit als hij al die lekkere wijnen ziet.
‘Kies jij maar.’ Vera krijgt een warm gevoel als ze Jeroen voor de wijnkoeling ziet staan. Hij heeft nog een flinke bos haar en nog altijd een goed figuur.
Jeroen lacht van oor tot oor als hij de fles met wijn op tafel zet. ‘Italiaanse wijn. Heerlijk. Doet me denken aan die fantastische vakanties in Toscane.’
‘Weet je het al?’ Jeroen kijkt over de kaart heen naar Vera.
‘Ja, ik neem vooraf de Insalata con formaggio di capra. Dat is zo lekker!’
Jeroen kijk op de kaart. ‘Dat is geitenkaas. Nee, dat lust ik niet. Ik ga voor de carpaccio tartufo. Het water loopt me in de mond.’
‘Ja, dat is ook lekker. En welk hoofdgerecht neem jij?’
‘Stufato di pesce lijkt me wel lekker.’
‘Ik ben niet zo’n viseter. Ik ga voor de risotto al tartufo con funghi.’
‘Zoals jij het uitspreekt klinkt alles lekker. Heb je Italiaans gestudeerd?’
‘Nee dat niet, maar net als jij ga ik er graag naar toe.’
‘Nou, dan hebben we dat gemeen, daar proosten we op.’ Ze heffen het glas. Vera geeft Andrea een seintje dat ze zover zijn.
Jeroen en Vera praten aan één stuk door. Vera onderdrukt de neiging om haar voet tegen de zijne te houden. Ze kijkt naar rechts en ziet het stelletje innig in elkaar opgaan.
‘Zij hebben er zin in.’ Vera knikt naar het hartstochtelijke koppel.
‘Dat is vast niet zijn eigen vrouw,’ zegt Jeroen stellig.
‘Hoezo dat? Nee joh, dat is haar eigen man. Ik ken haar... ‘ Plots valt het bij Vera binnen. ‘…zij is een vriendin van Henja Bax!’ Jeroen kijkt naar het koppel.
‘Ik betwijfel het. Het is of een nieuwe vriendin of hij gaat vreemd.’
‘Jij bent wel compromisloos als het om je mening gaat.’ Vera kijkt naar haar bord, waarop de heerlijke geitenkaas onweerstaanbaar naar haar lonkt.
‘Ik maak maar een grapje, hoor.’ Jeroen buigt voorover naar Vera. ‘Zie je dat paartje daar in de serre? Die zitten nog steeds hetzelfde als toen ik binnenkwam. Ze kijken elkaar niet aan en hebben nog geen woord gezegd. Ze zijn nog geen veertig en ze hebben elkaar nu al niets meer te vertellen.’
‘Dat weet je toch niet. Misschien hebben ze ruzie of net slecht nieuws gehad.’
‘Natuurlijk en dat ga je vieren bij Buon Gusto?’ Jeroen schudt zijn hoofd. ‘Nee, als je in een relatie op zo’n punt bent aangekomen, dan zou ik uit elkaar gaan.’
‘Dat weet je toch niet. Ben jij altijd zo stellig in je mening of valt er nog wat bij te stellen?’ Vera praat zacht, maar haar woorden komen bij Jeroen keihard binnen. Jeroen slikt. Hij drinkt zijn glas leeg en schenkt nog eens bij. Vera houdt haar hand op haar glas.
‘Weet je Vera, ik denk dat ik nog een beetje in verzet ben als het om relaties gaat. De liefde heeft me een beetje teleurgesteld. Terwijl ik naar huizen keek waarin mijn ex en ik konden samenwonen, was zij in gedachten bezig om mij te verlaten.’ Jeroen neemt een hap van de vis. ‘Ik zag het totaal niet aankomen. Ik voelde me zo’n sukkel.’
‘Je kunt van te voren niet alles weten, Jeroen. Je krijgt nergens van te voren een bijsluiter bij. Het is juist goed om alles te ervaren en daarvan te leren.’
‘Je hebt gelijk. Als ik medicijnen heb en van te voren de bijsluiter lees, krijg ik al last van de bijwerkingen nog voordat ik een pil heb ingenomen.’ Jeroen lacht.
‘Precies en dan neem je de pil niet uit angst voor wat misschien gaat komen.’
Vera prikt een paddenstoel aan haar vork en steekt hem in de lucht. ‘Deze zijn zo lekker. Wil je eens proeven?’ Jeroen knikt en trekt zijn mond open als een jonge vogel.
‘Inderdaad, je hebt niets teveel gezegd. Heerlijk.’
‘Ik zou mijn bord wel willen aflikken, zo lekker dit.’
‘Ga je gang,’ zegt Vera uitdagend.
‘Nee, ik hou me in. Er is nog iets wat heel lekker ruikt. Ruik jij dat ook?’
‘Ja, die geur komt uit de keuken.’
Jeroen en Vera steken hun neus in de lucht en snuiven de heerlijke lucht op. Andrea lacht en loopt naar hun tafeltje.
‘Wat ruikt er toch zo lekker?’ vraagt Vera.
‘Dat is onze kreeftensoep. Willen jullie proeven?’
Dat laten ze zich geen twee keer vragen. Andrea nodigt hen uit in de keuken. Vanuit het restaurant kan je altijd al de keuken inkijken, maar vandaag mogen ze echt naar binnen. Eén kok maakt de borden op voor het restaurant. De andere maakt de afhaalgerechten klaar.
Andrea schept voor beiden een beetje soep in een kom.
‘Heerlijk.’ Jeroen doet zijn ogen dicht om de smaken beter te proeven. ‘Wat zit er allemaal in?’
‘Dat is het geheim van de kok,’ lacht Andrea.
‘Kijk, zo moet het gaan Jeroen.’ Vera geeft haar lege kom aan Andrea. ‘Je ruikt iets wat je lekker vindt, je proeft en je vindt het lekker zonder te weten wat erin zit. Dat mag je allemaal nog gaan ontdekken. Net als in een relatie.’
‘Tot het op is.’ Jeroen kijkt in zijn lege kom.
Andrea brengt hen weer naar hun tafel.
‘Het is nooit op, Jeroen. Er is nog zoveel te ontdekken. Zullen we een dessert nemen?’
‘Dat lijkt me een strak plan.’ Jeroen pakt de menukaart. ‘Fijn dat je me zo op mijn plek zet, Vera. Ik moet weer opnieuw leren vertrouwen, denk ik.’ Vera knikt.
‘Ik neem de torta di cioccolato alla Buon Gusto.’ Vera likt over haar lippen en geeft Andrea een seintje.
‘Heb je ook ijs?’
Andrea begint te stralen. ‘Jazeker en binnenkort echt heel veel.’
Vera spitst haar oren. ‘Vertel.’
‘Begin maart open ik mijn eigen ijssalon. ‘Gelato Buon Gusto’ Daar gaan we zelf ijs bereiden en dagvers verkopen. Andrea krijgt de lach niet meer van haar gezicht.
‘Wat gaaf, waar?’
‘Hiernaast, we zijn al volop aan het verbouwen.’
‘Ik voel een tweede date aankomen.’ Jeroen knipoogt naar Vera.
‘Ja lekker, in de ijssalon. Dan kunnen we eindeloos proeven.’