‘Smaken verschillen Paulien. Ik wil jouw smaak heel graag respecteren, maar als je die afschuwelijke kast mooi kunt vinden dan…’ Theo slikt de rest van zijn zin in en zet de televisie harder om het antwoord van zijn vrouw niet te hoeven horen. Paulien gaat voor het beeld staan en eist zijn aandacht op.
‘Iets mooi vinden doe je niet altijd omdat het perse heel smaakvol is. Ik vind het emotioneel mooi.’
Theo rolt met zijn ogen en zucht.
‘Emotioneel mooi? Tuurlijk, als vrouwen niets meer kunnen bedenken dan wordt het een gevoelskwestie. Lekker vaag.’
‘Helemaal niet vaag. Als ik naar die houtsnijwerkjes in die kastdeuren kijk, zie ik weer voor me hoe ik als kind met mijn wijsvinger over de randen van die uitgesneden bloemen en krullen gleed. Dan voel ik me weer heel geborgen.’
‘Doe maar eens een stap opzij, als ik naar voetbal kijk, voel ik me ook heel geborgen.’
Theo gaat scheef in zijn stoel hangen en probeert langs Paulien af te kijken.
‘Je luistert gewoon niet naar me. Je hebt echt geen idee waar ik het over heb.’ Paulien loopt richting tuindeur. Als ze de klink in haar hand heeft, bedenkt ze zich.
‘Zullen we het dan ook eens over die lelijke, afgeleefde stoel hebben waar je in zit.’
‘Die was nog van mijn vader.’
‘Ja en dat is dus precies hetzelfde. Denk jij dat ik daar blij mee ben. Het ruikt altijd naar sigaren als je er voorbijloopt.’
Net als Theo wil reageren, onderbreekt de ringtone van zijn telefoon hun gekibbel. Terwijl Theo zijn mobiel zoekt, galmt het intro van ‘Wij gaan los los los, bij de motorcross’ door de kamer.
‘Met Theo Swinkels…hé Frits.’
Paulien loopt naar de keuken en gooit de deur net iets te hard dicht.
‘Sorry schatje, ik had naar je moeten luisteren. Maar hoor eens, Frits had een hele goede tip.’
‘Vertel.’
‘Hij kent iemand, Jack van Gompel en die kan alles wat hij voor zich ziet, maken.’
‘Jack van Gompel, is die niet getrouwd met Caroline Kennis?’
‘Weet ik veel.’ Theo zucht. ‘Hij is in ieder geval heel handig en hij heeft voor de broer van Frits een prachtige tafel gemaakt van hout dat uit hun ouderlijk huis kwam. Misschien kan hij die lelijke kast van jou ook wel verwerken tot iets moois. Iets wat we allebei mooi vinden.’
‘Ik weet het niet hoor. Dan moet die kast natuurlijk kapot.’ Paulien fronst haar voorhoofd.
‘Het is die kast of ons huwelijk.’ Theo knipoogt.
‘Nou, nou, drama-queen.
Oké, bel hem maar.’
‘Die ziet er nog goed uit. Het hout is nog heel mooi. Mooie houtsnijwerken.’ Jack wrijft met zijn hand over het hout van de kast. Paulien kijkt voldaan naar Theo.
‘Lust je koffie?
‘Daar zeg ik geen nee tegen. Waar gebruiken jullie de kast voor?’
‘Gewoon om wat spullen in op te bergen. Hier de spelletjes.’ Paulien trekt de deurtjes één voor één open. ‘De glazen, wat boeken, de administratie, wat rommeltjes.’
‘Neem plaats.’ Theo zet de koffie op tafel.
‘Jij bent toch getrouwd met Caroline Kennis, of niet?’ Paulien kan de vraag niet voor zich houden.
‘Ja, dat klopt.’
‘Paulien, doe niet zo nieuwsgierig.’ Theo schopt onder de tafel tegen Pauline’s enkel.
‘Oh, dat mag je best vragen, hoor.’ Jack kijkt naar de muur waar de kast tegen staat terwijl hij in zijn koffie roert.
‘In verhouding met de muur is de kast best klein. Beetje zonde van de muur, die zou je veel beter kunnen benutten. Een wandmeubel zou hier mooi zijn.’
Theo springt op. ‘Maar dat is geweldig!’
‘En mijn kast dan?’ vraagt Paulien.
‘Die kan ik wel integreren in het meubel.’ Jack staat op. ‘Kijk hier zou ik aan beide zijden kasten kunnen maken in dezelfde stijl als deze kast.’
‘Met houtsnijwerkjes, nee toch.’ Theo houdt zijn hart vast.
‘Nee, nee, daar begin ik niet aan,’ lacht Jack. ‘Ik kan alles in dezelfde stijl maken, zodat het één mooi geheel wordt. Met overal dezelfde handgrepen erop en dezelfde kleur.’
‘Dit is echt geweldig, mijn hele dag is goed.’ Theo danst bijna.
‘En mijn houtsnijwerkjes blijven?’
‘Ja, die blijven.’ Jack pakt de rolmaat uit zijn broekzak en begint met meten.
‘Deze muur is aardig scheef, onder en boven scheelt wel twee centimeter.’
‘Ja klopt, dat merken we ook altijd als we behangen.’
‘Dat komt goed. Daar passen we wel een mouw aan. Kom maar eens langs, dan kunnen jullie wat ideeën opdoen.’
‘Jeetje, ik wist niet dat er op de Waterlaat zoveel bedrijven zitten,’ zegt Theo bij binnenkomst. ‘We zouden hier kunnen verdwalen.’
‘Hé, hallo, jij bent toch Caroline Kennis?’
‘Klopt en jij Paulien… eeh ja, niks zeggen, het ligt op het puntje van mijn tong. We zaten bij elkaar in de klas. Ah ja, ik weet het alweer…van der Heijden. Wat leuk.’
‘Het ruikt hier naar pepermunt.’ Theo snuift de lucht in zich op.
‘Dat klopt, dat zijn die decoratieplaten, daar zit pepermuntblad in verwerkt.’ Caroline wijst naar een balie, die laat zien dat Jack een man is, die zijn vak verstaat.
‘Wat heerlijk. Dat zouden we ook met de stoel van je vader moeten doen, Theo.’ Paulien knipoogt.
‘Lusten jullie alvast koffie, Jack komt zo, hij is nog even in gesprek met een andere klant. Kijk gerust even rond.’
‘Kijk die muur, wat mooi zeg al die verschillende planken. Heel artistiek.’
Op het moment dat Theo aan zijn koffie wil beginnen, komt Jack binnen.
‘Ik heb alvast wat uitgetekend, zo zou het kunnen worden.’ Jack legt de tekening voor Theo en Paulien op tafel neer.
‘Dit is geweldig, ik ben er helemaal stil van.’ Theo kijkt naar Paulien. ‘En ik moet toegeven, die houtsnijwerkjes komen helemaal tot hun recht nu ik ze zo bekijk.’
‘En dit is nog maar een tekening. Als jullie zover zijn, kunnen we wel even in de werkplaats kijken.’
‘Ach kijk, mijn kast. Wat lijkt hij klein in deze grote ruimte.’ Paulien kijkt met grote ogen om zich heen.
‘En dit ga ik onder andere voor jullie wandmeubel gebruiken.’ Jack wijst naar een stapel MDF platen.
‘Ongelooflijk.’ Theo krijgt de lach niet meer van zijn gezicht.
Als Jack hen meeneemt naar een ruimte vol met stalen, echoot de ringtoon van Theo door de ruimte.
We gaan weer los los los bij de motorcro… ‘Met Theo Swinkels… Hé Frits…Ja, daar zijn we nu en je had gelijk kerel, dit is de tip van het jaar…als ik ooit iets voor je kan doen...maakt niet uit wat…
Paulien kijkt met open mond naar de stalen.
‘Deze kleur vind ik mooi.’
‘Die kleur zit in jullie gordijnen,’ merkt Jack op.
‘Klopt, fijn zo’n man die meedenkt. Waar is Theo?’ Paulien kijkt om zich heen.
Theo vergaapt zijn verstand aan de enorme zaagmachines, die in de werkruimte staan.
‘Hier kan je beter niet met je hand tussen zitten,’ roept hij richting Jack.
‘Kom je even kijken, welke kleur je mooi vindt, Theo?’
‘Kies jij maar een kleur, Paulien. Je zegt toch altijd dat ik kleurenblind ben.’
Paulien staat bij haar kast alsof ze deze persoonlijk op de hoogte wil brengen van haar metamorfose.
‘Ik heb nooit eerder gehoord dat de deurtjes zo piepen als je ze opent,’ roept ze door de werkplaats. ‘Ik zie nu pas dat het echt een oude kast is.’
‘Kan je nagaan, jij bent ook inmiddels ook een beetje een oude kast.’
Paulien maakt een schijnbeweging alsof ze haar tas naar Theo’s hoofd wil gooien.
Theo zoekt dekking achter een houten plaat.
‘Maar ik vind je nog steeds mooi, hoor.’ Theo lacht breed. ‘Emotioneel mooi,’ zegt hij er voorzichtig achteraan.
‘Kijk Theo, Caroline heeft foto’s gestuurd. Kijk toch eens hoe ver het al af is.’
Theo pakt de telefoon uit Paulien’s hand.
‘Geweldig, niet normaal. Het is echt een stoere kast geworden, ondanks die tierelantijnen van jou.’
‘Volgende week komt Jack hem brengen, schrijft Caroline.’
‘Dit doe je vaker, dat kan ik wel zien.’ Theo kijkt vol bewondering hoe Jack de onderdelen van het wandmeubel monteert.
‘Mag ik die stoel even opzij zetten?’ Jack schuift de stoel van Theo’s vader aan de kant.
‘Kan je daar ook nog iets van maken?’ Paulien zucht, Jack lacht.
Theo kijkt naar de stoel of hij zijn vader er daadwerkelijk nog in ziet zitten.
‘Uren heeft hij daarin versleten. Soms viel hij met zijn sigaar in zijn hand in slaap en brandde hij een gat in zijn broek. Een mooi mens was het, zonder meer.’
Paulien gaat naast hem staan.
‘De herinnering is mooier dan de stoel.’ Theo perst zijn lippen samen. ‘Ik denk dat ik de stoel moet loslaten, Paulien.’ Theo slaat zijn arm om haar schouder en drukt haar stevig tegen zich aan.
‘We kunnen er een foto van maken en op canvas laten afdrukken.’
Theo kijkt haar van opzij aan.
‘Je bent een mooi mens, Paulien. En niet alleen emotioneel.’