Vera weet niet wat ze ziet. Verbaasd kijkt ze in de spiegel en ziet hoe de overtollige delen van haar borsten aan weerszijden van haar BH een uitweg zoeken. Er zit vet in haar okselboog dat ze nog nooit eerder zag. Als Spaanse waaiers lijkt de overmatige opslag van vet haar oksels te ondersteunen. En dan nu, net nu het er op aankomt! Vera bekijkt zichzelf van top tot teen. Haar borsten zien er net zo teleurgesteld uit als zijzelf. Even schiet het door haar hoofd om het etentje vanavond af te bellen. Als het alleen met Anouk zou zijn, zou het niet erg zijn, maar haar broer komt ook. Jeroen was het stuk van de school. Iedereen was heimelijk verliefd op hem. Vera ook. Hij zag haar niet staan. Eén keer, toen ze bij hen thuis was, knipoogde hij naar haar. Dat is ze nooit vergeten. Vera stopt de over de rand hangende borsten terug in de cup, maar ziet ze bij haar decolleté weer naar buiten glippen. Vera zucht. Ze draait zich om en is bijna in shock bij het aanzien van het wintervet dat als gedrapeerde gordijnen aan weerszijden van haar rug hangt. Ze pakt een shirt uit de kast en trek het aan. Door het uitgepuilde decolleté lijkt het of ze vier borsten heeft. De vetrollen tekenen zich af in het dunne katoen. Ik moet naar Corina, flitst het door haar hoofd. Ze grist haar jas van de kapstok en haast zich naar ‘t Hof.
Het is zeker vijfentwintig jaar geleden dat ze Jeroen voor het laatst zag. Toen zag hij er nog even goddelijk uit als tijdens hun schooltijd. Net als de vrouw, die naast hem liep. Het was een ongemakkelijk moment toen hij Vera van tot top teen bekeek. Hij is natuurlijk zo’n man, die in de loop der jaren steeds knapper is geworden. En ik? Mijn hele lijf ziet eruit als overgang, denkt Vera.
Bij iedere stap die ze zet, worden de oordelen over zichzelf steeds negatiever. Als Vera in het voorbijlopen zichzelf in een winkelruit ziet, schrikt ze van haar buik.
‘Wanneer is dit gebeurd?’ mompelt ze binnensmonds. ‘Dat kan er ook nog wel bij.’
Ze versnelt haar pas als ze Corina’s winkel ziet. Vanachter de langwerpige ramen sieren verschillende setjes de etalagepoppen. Op een poster die buiten staat, kijkt een in lingerie gehulde vrouw haar zelfverzekerd aan. ‘Zo zou ik er ook uitzien als ik de hele dag sla zou eten,’ mompelt Vera tegen zichzelf.
Vera kijkt de winkel in en ziet Corina breed lachend naar haar toe komen.
‘Kan ik je helpen of wil je even rondkijken? vraagt ze.
‘Ik heb dringend hulp nodig.’ Vera plaatst beide handen in haar haardos.
Corina lacht.
‘Dat gaat helemaal goedkomen. Zal ik om te beginnen eens een lekker kopje koffie of thee voor je inschenken?’ vraagt ze.
‘Koffie, lekker.’ Vera voelt haar schouders naar beneden zakken.
Terwijl Corina voor koffie zorgt, loopt Vera door de winkel. Ze kijkt haar ogen uit. De BH’s hangen mooi op kleur in een rij en lijken geduldig op hun beurt te wachten. Niet één BH schreeuwt om aandacht. Ze komen allemaal tot hun recht. Haar oog valt op een lief kanten BH’tje met bloemen. Marie-Jo leest ze op een wit bordje boven het rek. De stof voelt fijn aan, maar Vera ziet meteen dat deze cups niet eens de helft van haar borstpartij zullen bedekken. Tien jaar geleden had haar dat mooi gepast. Vera slikt en loop door.
‘Ik zet de koffie hier voor je neer.’ Corina plaatst de koffie op het tafeltje in de zithoek. Bij de rode setjes flitst er een herinnering door Vera’s hoofd. Die avond met Guus. Het rode kant werkte prikkelend had hij gezegd. De gedachte aan die zwoele zomeravond van toen, geeft haar een warm gevoel. Guus, hoe zou het nu met hem gaan? Vera glimlacht. Op een beeldscherm vangt Vera tussen de beelden van mooie dames door, een glimp van zichzelf op. Die weerspiegeling brengt haar terug in de werkelijkheid. De tijd van Guus is voorbij. Toen zat ze nog strak in haar vel, nu voelt ze zich als een rollade die te strak is ingebonden. Ik zal vanavond niet goed uit Jeroens vleeskeuring komen, dat voel ik nu al aankomen, denkt Vera.
‘Kan ik je helpen?’ Corina’s stem klinkt vertrouwd.
‘Ja, help me maar,’ zegt ze met gevoel voor drama. In één adem vertelt Vera over de onaangename ontdekking van die ochtend.
‘Dat klinkt herkenbaar.’ Corina loop naar de rekjes met blauwe Bh’s. Zonder twijfel pakt ze een exemplaar met wat bredere banden. Een paar extra bandjes aan de cup, geven het model een extra twist.
‘Marlies Dekkers, de push up, zonder push up.’
‘Ik ben dit niet gewend.’ Vera kijkt haar twijfelend aan.
‘Je mag hem aantrekken als je wilt, als deze je niet bevalt, kijken we gewoon verder.’
Corina scant Vera met haar ogen.
‘Omvang 90, cup D.’ Er is geen twijfel in haar stem.
De paskamer voelt als een oase. Vera trekt haar shirt uit en concentreert zich op de nieuwe verpakking van haar borsten. Blauw staat haar goed. Dat is de eerste meevaller. Net als Vera wat aan de bandjes trek, vraagt Corina of ze mag binnenkomen.
‘Ja,’ zegt Vera. Haar stem slaat over. Vera ziet de gordijnen bewegen en in een reflex houdt ze haar buik in.
‘En?’ Corina straalt rust uit.
Vera frunnikt een beetje aan de sensuele bandjes.
‘Mag ik even?’ Corina zet een stap naar voren. Terwijl ze de schouderbandjes afstelt, haalt Vera snel een keer adem. Corina bekijkt Vera via de spiegel. Vera’s borsten kijken recht naar voren, maar haar decolleté is net iets te bollig.
‘De cup mag toch iets groter zijn.’ Corina verlaat de paskamer. Als het gordijn achter haar dichtvalt, geeft Vera haar buik weer vrij spel.
‘Probeer deze maar.’ Corina geeft me een cup-maatje meer. ‘Momentje, ik kom zo bij je terug.’
Vanuit de winkel hoort Vera een stem van een jonge vrouw.
‘Wil je hem niet passen?’ hoort ze Corina vragen.
‘Nee, deze past me, dat weet ik zeker. Ik heb er al twee van PrimaDonna, alleen deze kleur heb ik nog niet. Ik zweer bij PrimaDonna.’
Vera bekijkt zichzelf in de spiegel. De BH is prachtig, daar ligt het niet aan. De bredere band onder haar armen sluit mooi aan en geeft haar gevulde vlees geen kans om eroverheen te hangen. Hoewel het er allemaal een stuk beter uitziet dan vanochtend, het okselvet gaat er niet van weg. Vera speelt wat met de extra bandjes als Corina vraagt of ze weer mag binnenkomen.
‘Deze is veel beter,’ zegt ze meteen. ‘Wat vind je er zelf van?’
‘Wel mooi, maar dit is lelijk.’ Vera wijst naar de Spaanse waaiers onder haar oksels.
‘Dat was me niet eens opgevallen.’ Corina kijkt haar aan. ‘Je moet niet overal de loep opleggen, kijk eens naar het geheel. Je bent prachtig.’
Vera kijkt zichzelf langdurig aan. Corina moet wel heel wanhopig zijn om te willen verkopen. Vera zegt het net niet hardop. Toch, Vera kan niets aan Corina zien, waaruit ze kan opmaken dat ze het niet meent.
‘Deze zijn niets voor mij.’ Vera wijst naar de dunne bandjes die haar decolleté sieren.
‘Dat kan. Dat is heel persoonlijk. Kijk nog maar eens rond.’ Corina wijst haar op de badjas die ze kan aantrekken. Dan hoeft ze zich niet helemaal om te kleden. Terwijl Vera de badjas aantrekt, beseft ze dat ze haar buik niet meer inhoud. De woorden van Corina hebben stiekem toch indruk gemaakt. De allesverwoestende bril waarmee ze naar zichzelf keek, leek van haar gezicht te zijn gevallen. Het zachte hoogpolige badstof van de kamerjas voelt als een warm bad. Het gaat steeds meer voelen als een feestje.
Blauw stond haar goed, toch trekt ze naar de rode toe. Ze pakt een shirtmodel met voorgevormde cups. Terug in de paskamer ziet Vera wat Corina zag. ‘Ik ben best mooi,’ fluistert ze tegen zichzelf. De zachte stof van de PrimaDonna sluit perfect aan bij haar huid. Alles is weer één geheel.
‘Kijk eens aan,’ zegt Corina. ‘Hier staat een compleet andere vrouw.’
Vera krijgt de lach niet meer van haar gezicht.
‘Mag ik hem aanhouden?’
‘Tuurlijk.’
Vera trekt haar shirt aan en ziet dat de BH niet alleen het beste in haar naar boven haalt, ook haar shirt valt mooi om haar lichaam. Haar rug lijkt rechter en haar borsten staan in een stand, waaruit je kunt opmaken dat ze er zin in hebben. En Vera ook.
‘Is Jeroen er nog niet?’ Vera kijkt de kamer rond.
‘Nee, hij zit niet zo lekker in zijn vel, hij blijft liever thuis.’
Vera perst haar lippen op elkaar.
‘Jij was toch zo bang voor een vleeskeuring. Die heb je nu niet.’ Anouk haalt haar schouders op.
‘Ik heb die vleeskeuring al gehad.’
‘Oh, van wie?’
‘Van iemand die jij heel goed kent.’
‘Zeg het, van wie?’
‘Van mezelf. Maar uiteindelijk heb ik mezelf goedgekeurd, dankzij Corina.’