Als zij gaat vragen hoe het met me gaat dan ga ik huilen, mompelt Henja tegen zichzelf. Ze kijkt quasi-nonchalant naar de verschillende soorten appels en speelt dat ze niet kan kiezen tussen de Elstar en Jonagold. Opgelucht haalt ze adem als ze vanuit haar ooghoeken ziet dat Nina voorbij loopt. Gelukkig, want als zij over haar zoon begint houdt ze niet meer op. Henja loopt zelf al op de toppen van haar tenen. De verhalen van anderen kan ze er niet bijhebben.
Bovendien zie ik er niet uit, denkt ze. Zes weken geleden had ze al naar de kapper gemoeten, haar jas zit vol hondenkwijl en op haar wallen kan heel Amsterdam tippelen. Henja houdt zich stevig vast aan het handvat van de winkelwagen, bang dat ze omvalt. Ze is nog nooit zo moe geweest.
Iedereen reageerde destijds enthousiast toen Henja vertelde van haar plannen om een ‘ruil en dienstencentrum’ op te richten. Elkaar vooruit helpen en duurzaam leven moest heel laagdrempelig worden. Mensen moesten elkaar daar kunnen ontmoeten, samen een drankje doen en op elkaars kinderen passen. Henja zag het helemaal voor zich. Tot ze over alles onzeker werd. Ze wilde met iedereen rekening houden. Henja moest toegeven dat ze heel goed was in van alles bedenken, maar er kwam niet veel meer uit haar handen. Het was gewoon teveel.
Nu denkt ze de hele dag aan een kingsize bed waar ze honderd jaar in kan slapen en hoopt iedere dag dat de kinderen veranderd zijn in butlers, die voor haar willen zorgen alsof hun leven er vanaf hangt.
Sjors en Fons zitten onderuitgezakt op de bank als ze thuiskomt.
‘Ik heb geen schone sokken meer,’ zegt Sjors zonder op te kijken.
Henja voelt haar hart tekeer gaan, ze probeert iets te zeggen, maar er komt niets over haar lippen. Het laatste wat ze kan gebruiken is een klote sfeer. Ze slikt, schudt de wasmand om en sorteert de was op wit en bont. Bruno springt met zijn voorpoten op de klink van de achterdeur. Henja zet de deur open en zegt hem in de achtertuin te plassen. Hij is eraan gewend geraakt dat hij dat tegenwoordig mag. Wandelen in het bos komt er niet meer van. Dat mist ze nog het meest.
Dan denkt ze aan de link die Anouk haar vorige week stuurde. Anouk was bij iemand geweest en had zoveel inzichten gekregen in zichzelf. Henja scrolt door haar berichten. Kijk, hier staat het www.lookatyou.eu . Ze klikt op de link en ziet een aantal zinnen aan zich voorbij glijden.
Hoe zou het zijn als je meer zelfvertrouwen zou hebben? Hoe zou het zijn als je weer naar jezelf gaat luisteren? Hoe zou het zijn als je weer rust hebt in je hoofd? Alleen het lezen van die zinnen, maakt haar al rustig. Als je doet wat je deed, zal je houden wat je had, leest ze verderop. Henja wil niet houden wat ze heeft, ze wil dat het anders wordt.
Nog diezelfde dag maakt ze vrijblijvend een afspraak met Helmie.
Helmie verwelkomt Henja met een stralende lach. Haar praktijk is smaakvol en hoewel er een palet aan kleuren te zien is, lijken ze allemaal voor zichzelf te spreken.
Henja hangt aan Helmie’s lippen als ze vertelt over het coach traject dat ze in kleine groepjes geeft. Ze vertelt over de bijeenkomsten en de stappen die inzicht geven, over de parelmethode en handvatten om dit alles in je leven te integreren. De woorden van Helmie voelen als zalf op Henja’s wonden en ze zegt volmondig ‘ja’ op de vraag of ze met Helmie verder wil.
Als Henja binnenkomt zit de andere deelnemer al aan de koffie.
‘Ik ben Marlies Slenders, hoi.’ Ze zwaait er vrolijk bij.
‘Henja Bax.’ Ze glimlacht. Op tafel liggen twee mappen met de titel ‘De beste investering is de investering in jezelf!’
Als iedereen zijn drankje heeft en Henja een tweede chocolaatje in haar mond steekt, legt Helmie het programma uit. Er zijn zeven bijeenkomsten met een divers aanbod. Collages maken, ontdekken bij welke kleurfamilie ze horen en nog veel meer.
‘Laten we beginnen met een ademhalingsoefening,’ stelt Helmie voor. ‘Jullie mogen jullie ogen sluiten en rechtop gaan zitten, voel jullie voeten op de grond en ontspan.’ Marlies kijkt stiekem met één oog naar Henja. Die zit er lekker ontspannen bij. Ze ademen in en uit en bij iedere ademhaling ontspannen ze steeds een beetje meer. Henja voelt voor het eerst sinds tijden weer rust in haar lichaam neerdalen. Even flitst het door haar hoofd dat ze vergeten is om Sjors zijn sporttas klaar te zetten, maar laat het van haar afglijden als ze Helmie hoort zeggen dat ze naar haar gedachten mag kijken, maar er niets mee hoeft. Als Marlies en Henja geland zijn openen ze hun ogen.
‘Het is fijn als we elkaar eerst wat beter leren kennen.’ Helmie vouwt haar handen samen. ‘Wie van jullie wil met ons delen waarom je deelneemt aan deze bijeenkomsten?’
Henja en Marlies kijken elkaar aan. Henja perst haar lippen samen.
‘Ik spreek met jullie af dat alles wat hier gezegd wordt, onder ons blijft.’
Henja barst los. ‘Ik ben hier omdat ik geen idee meer heb wat ik eigenlijk leuk vind. Ik heb twee opgroeiende pubers en een man. Ik hou van hen, maar…’ De tranen trillen op Henja’s oogleden, klaar om te vallen. ‘Altijd ben ik aan het zorgen voor anderen en probeer alle ballen in de lucht te houden, maar wat ik terugkrijg is stank voor dank. Als ik ’s avonds in bed lig, voelt het alsof ik een tiendelig gebroken servies ben. Alles doet pijn en ik ben kapot.’ Henja kijkt naar beneden en frunnikt wat met de zoom van haar rok.
‘Herkenbaar. Ik zie dat het je verdrietig maakt.’
‘Klopt, dat is ook.’
‘Ik herken dit ook.’ Marlies schraapt haar keel. ‘Mijn kinderen zitten sinds dit schooljaar op kamers en dan zou je zeggen dat ik nu kan doen wat ik wil.’
‘En dat kan niet?’
‘Wel als ik zou weten wat ik leuk vind, maar ik weet het niet meer. Ergens tijdens de opvoeding van de kinderen, ben ik mezelf verloren.’
‘Jullie zijn dus allebei zo intensief gericht geweest op anderen, dat je niet meer weet wie je zelf bent.’ Helmie pakt de mappen van tafel. ‘Ik heb voor jullie allebei een map. In de map zitten blaadjes en de opdrachten voor deze week.’ Helmie deelt de mappen uit. ‘De opdrachten zetten jullie in beweging om jezelf weer te leren kennen en te gaan waarderen.’
‘Ja een beetje zelfwaardering is ook wel fijn.’ Henja doet de map open. Helmie deelt de pennen uit.
Henja maakt haar nek langer om op het papier van Marlies te kijken. Wat schrijft ze allemaal op? Vraagt ze zich af. Wie ben je? Is de eerste vraag. De pen van Henja staat bewegingloos op het papier. Ze zucht. Vrouw, schrijft ze. Ze zucht, nu iets harder. Dan voelt ze verdriet opkomen. Henja drukt het weg. ‘Je mag ook opschrijven wat je doet of omschrijven wat je huidige situatie is,’ hoort ze Helmie zeggen. Dan glijdt haar pen over het papier en schrijft ze op dat ze naast het huishouden, de zorg voor de kinderen en haar man, een diensten- en ruilcentrum heeft opgericht. Dat ze een hond heeft, daar graag mee wandelt, maar dat dat er niet meer van komt. Dat ze te veel op anderen is gericht, zich altijd aanpast en dat ze te veel hooi op haar vork neemt. Ze onderstreept het woord ‘te’ drie keer.
Helmie vraagt om de pennen neer te leggen.
‘Ik zag je veel zuchten, Henja. Vond je het lastig?’
‘Ja, ik kon niets bedenken. Erg, hè. Wie ben ik?’ Ze haalt haar schouders op.
‘Het is helemaal niet erg. De komende weken kom je er echt wel achter. Dit is een begin. Alles wat uit je komt is goed, zoals het is. Ik zag dat je wel wat hebt opgeschreven, wil je dat delen?’
‘Oh ja, ik kon beter uit de voeten met wat ik doe.’ Henja leest voor. ‘Het woord ‘te’ heb ik drie keer onderstreept.’
‘Het woord ‘te’ is zelden goed,’ zegt Helmie. ‘Behalve tevreden.’
‘En Tequila,’ lacht Marlies.
‘Maar daar moet je niet te veel van nemen, dan is het ook niet goed,’ lacht Henja.
‘Het is het beste als je in balans bent. Het is prima om zorgzaam te zijn, maar dat moet niet ten koste gaan van jezelf.’
‘Jullie krijgen ook huiswerk mee,’ zegt Helmie na de laatste opdracht.
‘Leuk.’ Henja klapt in haar handen. ‘Dan kan ik ook naar mijn kamer om huiswerk te maken, lekker rustig.’ Iedereen lacht.
‘Fijn om je te leren kennen, ik heb er zin in. Hier heb ik echt wat aan, het voelt zo goed,’ zegt Marlies als ze bij Helmie op de parkeerplaats lopen.
‘Ja, vind ik ook. Leuk om jou te leren kennen, maar belangrijker, om mezelf te leren kennen.’